Thierry Mugler Alien Mirage EDT 

Nie mogę uwierzyć, że ten zapach przeszedł bez echa. Jasne, nie ustanowił przełomu w perfumiarstwie, ale jest prawdziwym powiewem świeżego powietrza w czasach, w których wszystko zdaje się pachnieć deserem. Widziałam wiele zarzutów, że Mirage nie pachnie jak Alien. Nie zgadzam się z tym - jego alienowa magia ujawnia się po jakichś dwóch godzinach, kiedy zapach spokojnie bytuje w chmurce nad skórą. Staje się wtedy chłodny, sensualny, jaśminowy i nocny. Jak natomiast wygląda otwarcie? Jak orzeźwiające wejście za taflę wodospadu. Jesteś gdzieś na japońskiej wyspie, przedzierasz się przez niemalże mistyczne ogrody i podziwiasz kwitnące lotosy. Zapada wieczór, a rozgrzana ziemia oddaje swoją wilgoć. Idziesz dalej i wspinasz się na skały, by następnie znaleźć się za kurtyną szybko spadającej wody. Otacza cię mgła wody o metalicznym, niemal żelaznym zapachu, a mech porastający skały dodaje do mieszanki zielonych nut. Mirage jest świeży, zimny, orzeźwiający, niesamowicie wodny i świdrujący. Szczególne wrażenie wywrze w środku lata, kiedy będzie chłodził nosiciela.

Tym razem Alien odwiedza nas odziany w niebieską szatę. Zwiastuje nowe... Daje orzeźwiające wytchnienie od tego, do czego nas przyzwyczaił. Tym razem przemyca bardzo nieśmiało swój znak rozpoznawczy; jaśmin. Chowa kwiaty i ambrę pod chmurą rozpylonej, słonej wody. Nie odurza niczym słońce na pustyni, nie męczy, a koi. Bryza opada na omdlałe od gorąca ciało. Cudzi. Kryształki minerałów połyskują w ciepłym słońcu. Wizja fatamorgany. Gdzieś w środku jest ukryta jego dusza, którą dane nam było już poznać. Tym razem zabiera nas jednak w zupełnie inną podróż. Zostajemy uprowadzeni do jego surowego świata, gdzie w spękanej ziemi napotykamy oazy z ogrodami pełnymi jaśminu. Alien nie był by sobą bez nich. Bardziej wodny, mniej wymagający, nadal trwały - taki jest nowy, wiosenny Alien. Nadal z tą swoją duszą, która urzeka. Szkoda jedynie, że gdy zniknie, to bezpowrotnie.