Boucheron Jaipur Bouquet EDP 

Od kiedy pamiętam fascynował mnie flakonik-bransoleta perfum Boucheron Jaipur. Kiedy więc w czasie bardzo korzystnej wyprzedaży w perfumerii natknęłam się na edycję Jaipur Bouquet – nawet bardziej ukwieconą od wersji oryginalnej, i szybki test na nadgarstku wypadł pomyślnie – skorzystałam. Niestety test w perfumerii okazał się już po zakupie nazbyt szybki. Otwarcie perfum było piękne i owionęła mnie czarowna woń świeżego ogrodu z eleganckimi i pełnymi wdzięku kwiatami na świeżym tle oczka wodnego. Baza kompozycji, która miała wybrzmieć później oferowała lubiane przeze mnie nuty drzew sandałowego i kaszmirowego oraz uwielbianą, pierwotnie, atawistycznie i mrocznie słodką paczulę, więc wszystko zapowiadało się wspaniale. Kiedy jednak wybrzmiały nuty głowy i serca zapachu złożone z róży oraz teoretycznie intensywnych absolutu jaśminu sambak i absolutu irysa, perfumy zaczęły po niecałej godzinie brzmieć niemal wyłącznie drewnem, jakby dryfującym po wodzie. I to nie waniliowo-balsamicznie-korzennie drzewem sandałowym i kaszmirowym, a nutą drewna starego strychu – zakurzonego, niewietrzonego i "okupkanego" przez myszy. Akord wodny także oddalił się mocno od początkowego wrażenia źródełka i popłynął rurami z nasyconą chlorem kranówką. Są Panie lubiące perfumy wytrawne, bez wdzięku nut słodkich, ale mi ich zdecydowanie w tej kompozycji brakuje. Jaipur Bouquet tchną nawet nie tyle powagą, czy romantyczną melancholią, co smutkiem, wręcz fatalizmem, wonią czegoś aseptycznie jałowego, i niestety ostatecznego.