Jean Paul Gaultier Classique EDT 

Jak tylko zapach otrzymałam nie byłam do oonca do niego przekonana przez anyż który jest wyczuwalny na pierwszym planie. Dałam temu zapachowi jednak szanse i noszę go już od kilku tygodni. Dzisiaj postanowiłam się z nim rozstać kiedy jedna ze znajomych zapytała się mnie czy nie mam czasem wilgoci w domu bo mój płaszcz pachnie wilgocia. A to właśnie ten perfum.. jak tylko mi o tym powiedziała to sama zaczęłam czuć o co chodzi. Zapach jest bardzo długo wyczuwalny i faktycznie sprawia że czuję się w nim jakbym ubrala się w ubrania z dawno nie otwieranej szafy babci, ktora w środku miala saszetke na mole. Rozumiem że zapach może mieć swoich zwolenników ale zdecydowanie nie jest dla mnie....

Używałam dawno, w okolicy 1995r. Tata przywiózł je z rejsu i podbierałam mamie. Po kilku latach kupiłam własny flakonik i byłam bardzo zadowolona. Zapach jest ciepły, zmysłowy, sensualny, na pewno kwiatowy. Trwały i wyczualny, nie można z nim przesadzać, bo zamorduje otoczenie. Kupiłam ponownie, a w tym czasie ogromną miłoscią obdarzyłam Poeme...i wiecie co...Classique jest bardziej noszalną, ocieploną wersją Poeme. Jak najbardziej retro, ale to dla mnie nie ujma, tylko przejaw jakości i klasy ;-) Jest tyle pięknch zapachów, że nie mogłabym mieć signature scent. Już przez chwilę myślałam, że to Dolce Vita, później, że Allure edt, Poison, a teraz poddaje się, Nie jestem w stanie pozostać na dłużej przy jednym zapachu.

Jedyne co mogę w tych perfumach pochwalić to duża trwałość i projekcja. Sporo osób porównuje je do lat 90. Powiem wam, że jak te lata tak pachniały, to ja się cieszę, że wtedy dopiero uczyłam się chodzić i nie myślałam jeszcze o perfumowaniu się :D. Dla mnie głównie kwiaty i nic poza tym. Może z czasem delikatna słodycz, pewnie wanilii, ale to im nie pomaga. Okropnie na mnie pachną, ale wiadomo, na każdym zapach będzie inny.

Rok powstania to lata 90-te i taki też jest zachowany klimat woni: kwiatowo-pudrowy. Zapach jest mocny, stanowczy i ciepły. Od samego początku czuć aurę perfum dawnych lat. Co prawda nie jest to typowy styl vintage, lecz taki charakterystyczny ton mieszanki białych i żółtych kwiatów. O ile w pierwszej, ostrej fazie jest sporo anyżu, tak późniejsze etapy rozwoju należą do ylang-ylangu. Classique przez kolejne parę godzin to dla mnie połączenie ylang-ylangu z kwiatem pomarańczy i uwaga… jaśminem! Owszem, nie ma go wymienionego w piramidzie, ale ja wyraźnie czuję tutaj jego syntetyczne wydanie rodem z Aliena. Całość ociepla laska wanilii i przypudrowuje irys. Dodatkowo nie mogę też nie wspomnieć o solidnym podobieństwie do Poeme Lancome (ten sam styl lat 90-tych). Z czasem zapach osiada na skórze, coraz bardziej się ociepla i wysładza, lecz nie w sposób gourmandowy, ale bardziej żywiczny. Im bliżej końca, tym coraz częściej wybijają się nuty drzewne i bursztyn, ale nadal w szczególnej, kwiatowo-pudrowej atmosferze. Przyznam, że zakończenie bywa nieco nostalgiczne… . Osobiście odbieram JPG Classique go jako zapach ciepły, słodkawy, pudrowy i jednak nieco staroświecki. Z pewnością takie zabarwienie woni nie każdemu przypadnie do gustu, a jej dodatkowa moc może co niektórych przytłoczyć i zniechęcić. Jest to ta kategoria perfum, którym trzeba dać czas i szansę bez pośpiechu. Zapach jest ciężki, mega ogoniasty i obłędnie trwały! Słodki, ale nie przesłodzony, konkretny w każdym calu, dla konkretnej osoby.

Doceniam kompozycję, z pewnością znajdzie wielu zwolenników. Dla mnie są jednak za bardzo retro. Jest to typ orientu, za którym nie przepadam. Są słodkie, mocne, kwiatowe, pudrowe i wyraziste. Dobrze wyczuwalne wanilia i anyż. Na pewno sprawdzą się zimą i jesienią. Trwałość i projekcja na wysokim poziomie. Cena- 50 ml za niecałe 230 PLN.

Początek nie podoba mi się, czuć lata 90te, dużo kwiecia w stylu orientalnym. Potem jest już lepiej, dużo słodyczy, kobiecości, a białe kwiaty stają się dużo bardziej przystępne. Classique jest ciężki i klasyczny, a tak naprawdę bogaty i przyjemny. W zależności od dnia układają się na mnie lepiej lub gorzej...

Ach, nawet pisząc tę recenzję, mam rumieńce na policzkach, jak nastolatka (choć nastu lat nie mam od...no, nieistotne ;)). Classique to dla mnie czysty seks. Bez zahamowań, dziki i namiętny. Choć mam w swojej kolekcji kilka takich zapachów , to jednak kompozycja pana Gaultiera bije inne na głowę. Tu nie ma miejsca na wulgarność i taniość. Classique niczego nie udaje. Zapytacie - dlaczego Pretty Woman? Już odpowiadam - dlatego, że gdyby filmowa bohaterka mogła wybrać dla siebie perfumy, to moim skromnym zdaniem, wybrałaby właśnie Classique... Jaka Ona jest? Przede wszystkim piękna i doskonała - nasza wytworna i luksusowa Classique odziana jest w elegancką sukienkę i szpilki, ale pod spodem skrywa gorset z pasami do pończoch. Jest zmysłowa i tajemnicza i przy tym bardzo pociągająca. Delikatny kolor Jej sukienki to tylko przykrywka - Ona skrywa w sobie potężną mocy, a Jej zapach otumania i onieśmiela. Classique otwiera się moim ukochanym, nieco dusznym kwiatem pomarańczy - tutaj występuje on w towarzystwie szyprowej róży, kropelki anyżu i nieśmiałym, cytrusowym uśmiechu mandarynki. To jednak tylko zapowiedź tego, co nastąpi później - nasza piękność nie odkryła jeszcze niczego, ale wyobraźnia już pracuje na najwyższych obrotach... Uśmiecha się zalotnie i zachęcająco, dotyka swojej szyi, jej seksapil jest jakby od niechcenia, a mężczyźni nie wiedzą, co mają ze sobą zrobić. Ona odurza swoją wonią, otumania, jak opium. Dalej jest tylko ciekawiej- tuberoza włącza u niej głośniejszy śmiech i coraz śmielsze gesty, irys każe założyć nogę na nogę, by ukazać brzeg koronki pończoch, a ylang-ylang ze śliwką zagęszczają powietrze i tak gęste od pożądania. Jest zmysłowo, seksownie, niezwykle emocjonalnie-tutaj nie ma miejsca na niedopowiedzenia. Jest tu też odrobina pudru - to zapach zapach szczęśliwej, spełnionej i zmęczonej kobiety, leżącej nago w pościeli. Zapach miłości i przeżytych ogromnych emocji. Gorący i tak wymowny, że pasuje wyłącznie na specjalne okazje, ewentualnie wieczorne wyjścia. Niesamowita projekcja i trwałość, na skórze trwa aż do prysznica, na materiałach - do prania. Wyłącznie dla dorosłych kobiet, pewnych siebie - słabsze jednostki zginą pod jego ciężarem. I choć opisałam go bardzo wymownie, uwierzcie, do wulgarności i taniości mu daleko - kobieta Classique jest tak piękna i doskonała, że pragną jej wszyscy, ale posiąść może ją tylko ten jeden, jedyny, wybrany. Tutaj czuć luksus, orient i skrajne emocje, czuć dystans, ale gdy pozwolicie mu się uwieść, będziecie chciały odlecieć do nieba, tam i z powrotem ;)

Kiedyś ten zapach wydawał mi się zbyt duszny i migrogenny, ale po czasie odkryłam jego moc. Classique pachnie kwiatem pomarańczy, ale na ostrym wiercącym w nosie podbiciu. Do tego jest gęsty, słodki, wyczuwalne są też drzewne, igielne nuty żywiczne. Bardzo mocny zapach i trwały, raczej zimowy. Już wiem, dlaczego nosi taką nazwę. Jest bardzo dobrym jakościowo typowym przedstawicielem zapachu kwiatowego, a jednak jest w nim coś intrygującego.

Classique jest mi znany nie od dziś, ale nie jest to zapach przypadający mi do nosa. Ilość nut imponująca, są w dodatku te, które lubię: ambra, irys, anyżek, róża, ale brzmią one niezwykle intensywnie i... plastikowo, syntetycznie? Zapach owszem, słodki, jednak nie jest to słodycz stricte kwiatowa, nie jest to słodycz spożywcza (owoce, karmel, praliny, itp.), to słodycz... przemysłowa, futurystyczna, nie mająca odzwierciedlenia w naturze. Jest też puder - niekosmetyczny, sztuczny, a przy tym niesamowicie zawłaszczający przestrzeń. Zapach idealnie odzwierciedla projekty Gaultiera - mieszanie konwencji, zabawa formą, brak sensownej użyteczności stroju na co dzień. Nic dziwnego, że projektował dla Madonny - Classique wizualizuje mi się jej występem na MTV Video Awards AD. 1990 i kojarzy z pudrowanymi perukami, nadmiarem makijażu i ściśniętą do absurdu talią. Zaskakujące są, owszem. I imponująco trwałe. Mnie jednak bliżej jest do prostoty, a niemal barokowy przepych traktuję wyłącznie w ramach "nienoszalnej" ciekawostki. Classique może i zapisały się w historii perfumiarstwa, ale w przeciwieństwie do innych klasyków z lat '90, nie przetrwały według mnie próby czasu.

Moje perfumy Wszechczasów, ulubione, niezastąpione. Piszę o tych nich już trzeci raz, bo mijają miesiące naszej "znajomości" a ja mam coraz to nowe odczucia i przemyślenia. Kiedyś ich nienawidziłam, używała ich moja przyjaciółka i uważałam że w ogóle do niej nie pasują, były za ciężkie, za mocne, za duszące. Później testowałam sama, wywołały ból głowy. A teraz... Teraz gdyby ktoś mi powiedział, że mogę używać jednego jedynego zapachu do końca życia ale mogę wybrać którego, to wybór by padł na Classique. To jest już dla mnie oczywiste, są dla mnie idealne. Do tej pory używałam ich na specjalne okazje, ale zawsze gdy pachnę innymi perfumami, tęsknię za tym zapachem, brakuje mi go i nie mogę się doczekać wieczora aż je zaaplikuję na skórę. Są kobiece, seksowne, intrygujące i piekielnie trwałe z dużą projekcją. Zbierają masę komplementów. Są po prostu idealne dla kobiet które lubią wyraziste, klasyczne zapachy. Cieszę się, że pomimo migreny jaką wywołały na początku i tej niechęci do nich gdy używała ich przyjaciółka coś mnie do nich przyciągnęło, dzięki temu mam prawdopodobnie swój signature choć nic tego nie zapowiadało :) Oby nigdy ich nie wycofali, choć z tego co zauważyłam ostatnio nie ma już ich w Sephorze, a konsultantka powiedziała mi, że odesłali wszystkie do dystrybutorów więc różnie może być.

Po te perfumy sięgam zimą, gdyż zapach na pewno nie jest "lekki". Ma jednak fascynującą głębię i klasę. Początkowo jest dość słodki - czuć oryginalne nuty kwiatowe: orchideę, ylang-ylang, kwiat pomarańczy, z czasem jest bardziej stonowany. Pozostaje na długo jako ciepły, bardzo przyjemny zapach.

uwielbiam:) od dawna gości na mojej półce, jest niesamowicie trwały - jego intensywność nie jest jednak męcząca dla otoczenia - no chyba, że ktoś wyleje na siebie pół butelki;) pytanie tylko po co? skoro wystarczy zrobić psik (a wieczorową porą psik-psik;)), aby unosił się za nami warkocz upleciony m. in. z kwiatów, ambry i piżma;) z całą pewnością nie należy do zapachów "płaskich", które na każdym pachną tak samo i jednolicie przez cały dzień - pięknie się rozwija:) Używam tego produktu od: 7 lat Ilość zużytych opakowań: w trakcie 3

Piękny zapach o mocarnej trwałości, wiele ma składników, ambra, wanilia, kwiat pomarańczy, piżmo i śliwka głównie razem wszystkie dominują, powoli każdą nutą wysuwa się na prowadzenia by potem razem połączone tworzyły masterpiece. Kobiece, prawdziwe, super. Polecam szczególnie jesienią i zimą. Używam tego produktu od: 1 rok Ilość zużytych opakowań: 10ml

To jeden z moich ulubionych perfum. Raczej taki na chłodne wieczory choć ostatnio używam go bez względu na porę roku czy dnia. Koleżanka z pracy mówi, że pachnę ciasteczkiem To jeden z nielicznych perfum, do którego wracam regularnie. Zapach jest bardzo zmyslowy jednoczesnie elegancki, ale i też niezwykle kobiecy. W torebce zawsze noszę miniaturę 10 ml Jestem maniaczką perfum i mam ich sporo w swojej kolekcji, jednak od kiedy mam w posiadaniu Classique (dobrych parę lat), wiele innych poszło w odstawkę. W moim otoczeniu nikt go nie używa i to dla mnie ogromny plus. Koleżanka ma na niego chrapkę (ta od ciasteczka) ale mówię, że ją zabije jak mi podprowadzi mój ulubiony zapach Trwałość znakomita! ZDECYDOWANIE ODRADZAM!!! Im mnie kobiet nim pachnie tym dla mnie lepiej.

Klasyk wśród klasyki lat 90tych. A pytajniki w podsumowaniu dlatego, że nie wierzę iż dotąd nikt go nie testował i nie ocenił - bardziej przecież "klasyczny" niż wersja EDP... Ne pewno tuberoza, ylang-ylang i owocowa mieszanka w pomarańczowym odcieniu- soczysty dojrzały słodki miąższ jest zmiksowany .z białą gorzkawą skórką. Pierwsze wrażenia dla osób nieoswojonych z tuberozą - królową kwiatów perfumiarstwa lat 80/90 mogą być porażające. Kiedyś tak mnie odrzuciła Mystere Rochasa. Tu tuberoza jest w bukiecie, ale ją wyczuwam. Momentami wychodzi coś zbliżonego z Fragile edt... Klimaty Gaultiera... Coś jakby odrobinę pomarańczo-woskowego. Dodam, że jakiś czas temu nazad wybrałam wersję edp i nadal ją posiadam, ale używam sporadycznie. Na dzień dzisiejszy wydaje się zbyt gęsta, syropowata, przez to mniej zmienna... Natomiast edt która też ciągnie się za mną cały dzień jest bardziej transparentna , potrafi się przyczaić i za chwilę znów otoczyć nosicielkę miękkim muślinowym płaszczem. Trudno mi uwierzyć, że zgoła tak różny może być odbiór edt i edp. Proponuję użyć ich jednocześnie na przedramiona... A już stwierdzenie, że edt jest ohydna to czysta prowokacja. Raczej obezwładniające lub niesamowite bardzo inne pośród dzisiejszych celebryckich zapaszków. Do zakupu skłoniła mnie tęsknota za prawdziwą Klasyką jaką wywołało użycie podobnego w nutach i odbiorze bardzo Ungara for women (2007) Używam tego produktu od: znam od wielu lat Ilość zużytych opakowań: zaczęłam używać od niedawna regularnie (swoja pełna 100)

dzięki ci boże, że nie zamówiłam w ciemno flaszki. zauroczona wersją EDP myślałam, że pewnie EDT to prawie to samo ("a co tam, tańsze , kupię sobie"). w tym wypadku "prawie" okazało się kolosalną różnicą. różnicą nie do przebaczenia dla mnie, pod żadnym absolutnie względem. o ile EDP jest miękkie, głębokie, mocne i stonowane, wygładzone, takie pudrowe, wieczorowe, to EDT są to popłuczyny. o ile w EDP można wyjść do restauracji, o tyle w EDT można iść w ramach Akcji Ziemia segregować śmieci do śmietnka. o ile w EDP jest szansa oczarować faceta , to będąc wypsikaną EDT szanse te maleją do zera. sorry, ale EDT kojarzą mi się z ziemniakami w piwnicy, które wypuściły już takie białe wąsy i powoli gniją. jest to zapach okropny, straszny, przerażający, oszałamiający brzydotą, duchotą, lakierem do włosów z 1986 r. to taka misktura do stosowania tortur. mój kontakt z EDT skończył się koczowaniem w łazience i wręcz ścieraniem skóry pumeksem. nie podoba mi się. nie jest podobny do EDP, lecz tak samo niestety trwały. Używam tego produktu od: testy Ilość zużytych opakowań: testy