Prada Luna Rossa Carbon EDT 

Już sama Luna Rossa to jeden z lepszych ,,sportowców”, ale wersja Carbon po prostu miażdży system. Sięgnęłam po nią zaciekawiona porównaniami do Dior Sauvage, ale uważam, że nie są aż tak zbliżone i podobieństwo pojawia się głównie na pewnym etapie, i to raczej na papierze niż na mojej skórze. Sauvage to, bądź co bądź, zapach samczy i dość toporny. Luna Rossa Carbon jest z kolei raczej pachnidłem nowoczesnym, niebanalnym i przestrzennym, a tym, co łączy je z klasyką jest lawenda podbita słodyczą. Całość rozpoczyna się mocarną, niekoniecznie ziołową, a bardziej elektryzującą, iskrzącą lawendą i jest przez nią zdecydowanie zdominowana. W tle wprawdzie towarzyszą jej cytrusy, ale nie mają typowej dla siebie nośności, nie sięgają w dal, nie przyćmiewają lawendy, ale trzymają się blisko ciała, jakby w cukrowym syropie i karmelowej lekko paczuli. Zresztą, podobny cukrowy syrop, tyle, że miętowy, wspominam z klasyka Luna Rossa. Ale oto pierwsze wrażenie mija i czas na prawdziwa perełkę: mokre kamienie. Niesamowity, nowoczesny akord minerałów i skał, po których spływa słona woda. Nietuzinkowy i niespotykany (kompletnie inny niż np. w Terre d’Hermes), a jednak przywołujący na myśl mnóstwo skojarzeń z wiatrem, morzem, górskim strumieniem, deszczem… Po prostu posągowy ideał (posągowo wyżęty w szlachetnym kamieniu). W kwestiach technicznych Luna Rossa Carbon również trzyma się dobrze: trwa dobre 8 godzin i zmienia się z klasą po samiuteńki koniec. Projekcję określiłabym jako średnią, ale wyczuwalna przez otoczenie jest zdecydowanie. Na podsumowanie można by po prostu nazwać go nową klasyką. Bardzo dobre wykonanie sportowego, świeżego zapachu.