Guerlain L'Heure Bleue EDT 

Spośród wszystkich starych Guerlainów, to właśnie L'heure Bleue najmocniej działały na moją wyobraźnię, to ich pragnęłam, myśląc, że to uroczo staroświecki kandydat na SS. Intrygowało mnie w nich wszystko: wiekowość, piękna nazwa, niezliczone recenzje, które przedstawiały te perfumy jako doskonałe, znakomicie pudrowe i aromatyczne... Testowałam EDT i EDP. Woda toaletowa jest ciut chłodniejsza w odbiorze, ale nieco słodsza, niestety, trwałość zupełnie niezadowalająca. Woda perfumowana trwa zdecydowanie dłużej, jest lepiej wyczuwalna (choć nie męczy otoczenia, nie zostawia długiego ogona) i to z nią polecam się zapoznać. Ten zapach ma trzy fazy: anyżkowe otwarcie z neroli i cytryną to jak gdyby nawiązanie do koloru zachodzącego słońca. Niebo jest jeszcze różowawe, ale czuć, że dzień ma się już ku końcowi; w sercu rozwijają się pudrowe kwiaty, najbardziej czuć piękny heliotrop, trochę fiołka. To jest już etap, gdy niebo jest niebieskie, coraz bardziej się ściemnia, ale można otworzyć szerzej oczy i dostrzec, jak wszystko wokół nas traci swoje pierwotne barwy. W bazie guerlinada z mocno wyczuwalnym irysem i kremowością benzoesu: to już pełny wieczór, słychać pasikoniki, powietrze jest chłodniejsze i rześkie i powoli wszystko zapada w sen. Wspominanych podobieństw do Piątki nie widzę zbyt wiele, może podobnie brzmią irys i cytrusy. L'Heure jest słodsze, bardziej kwiatowe, przytulne; Piątka jest bardziej abstrakcyjna i ostrzejsza za sprawą aldehydów (choć obie kreacje są piękne i obie lubię). Na koniec jednak łyżka dziegciu w recenzji: Jicky minimalnie wyprzedziła na mojej liście sympatii L'HB ze względu na większe możliwości użytkowania; choć oba zapachy są piękne, to jednak nie do końca wiem, gdzie L'Heure Bleue będą idealnie pasowały. Do pracy zdecydowanie nie, na oficjalne okazje również. Może na randkę? Albo do opery? Zdecydowanie na wieczór i na wyjścia, ale raczej w sytuacjach prywatnych. Więc o zakupie pomyślę kiedy indziej, oddając pierwszeństwo J. PS, Nie tylko BB uwielbiała te perfumy. Był to również pierwszy, i przed długi czas ulubiony, zapach Catherine Deneuve. Czyli łączył je nie tylko Vadim i blond włosy.

Nad tym zapachem myślałam bardzo długo. Kusiła mnie obietnica pięknego pudru i kwiatów które w porze wieczornej zamykają swe kielichy i zasypiają w objęciach nocy. Oczywiście byłam również pełna obaw, jak to bywa przy zakupach w ciemno. Bardzo pozytywne zaskoczenie. Początek przypomina mi zdecydowanie Shalimar za sprawą uderzenia cytrusów. Szczerze mówiąc te cytrusy już mi się "przejadly", bo Shalimara również mam. Potem zapach wędruje w kierunku Piątki. Cytrusy są mniej krzykliwe, ale nadal są i nadawaja ostrości. Później robi się pudrowo i słodko. Wyraźnie wyczuwam anyzek i goździk. I przez goździk właśnie ta faza przypomina mi Coco EDT. Mój nos najwidoczniej porównuje Niebieską godzinę do tego co już zna. Czuję również zdecydowane podobieństwo do reszty dzieł Jacquesa Guerlaina. Ale to akurat żadne zaskoczenie. Całość jest bardzo aromatyczna i tak jak wcześniej wspomniałam słodka i pudrowa. Zdecydowanie irys jest tutaj głównym bohaterem. Wcale nie uważam też, że perfumy te są utrzymane w klimacie retro. Owszem są bardzo klasyczne ale na pewno nie staroswieckie. Zdecydowanie mniej cielesne od Shalimar i Mitsouko. Bardziej od nich przystępne. Po prostu dobry zapach. Flakon? Po prostu dzieło sztuki.

Niewątpliwie ząb czasu odcisnął swoje piętno na L\'Heure Bleue.Momentalnie mam przed oczami obrazy Artura Grottgera z cyklu o Powstaniu Styczniowym.Aczkolwiek L\'Heure Bleue odbieram jako \'\'triumfalny\'\' zapach,a nie podszyty klęską.Mam na myśli triumf ducha,nie skalany pychą.Czysty intencjonalnie.A także matriarchalny. To bardzo czysty,ale mocny zapach.Irysowo-gozdzikowy,podbity pudrem.Trwałość rewelacyjna-na mojej skórze przeszło 16 godzin.

Do nabycia flakonu skłoniła mnie....ciekawość i fascynacja historią zapachu. Zdecydowałam się na EDT i teraz myślę, że to był dobry pomysł, ponieważ nawet EDT ma swoją siłę rażenia, oj ma. Nie boję się trudnych zapachów, jednak w mojej ocenie EDP miałoby zbyt długi ogon, nawet jak na mój gust. Używanie ograniczyłam do trzech testowych psików. Zyskałam zainteresowanie i zaintrygowanie otoczenia (zwłaszcza kolegów) ale sama uważam, że jeszcze chyba nie dorosłam do L\\\\\\\'Heure Bleue. Pierwsze wrażenie: puder i kwiaty. To nuta głowy. W tym stanie zapach trwa przez pierwszą, krótką fazę. I w tej fazie są nieco duszne. Potem zapach powolutku, jak na szlachetną markę przystało, zaczyna się rozwijac. W nucie serca kwiaty nieco gasną, ustępując miejsca piżmu, wanilii, bobowi tonka i jaśminowi. Zapach żyje, ponieważ nuty pięknie się przeplatają i dominują na zmianę. Najtrafniej ujął tę fazę jeden z kolegów (też maniak zapachów): "Mija, Ty się iskrzysz tym zapachem". Z czym mi się kojarzą....chyba naprawdę z błękitną godziną, czyli już nie dzień ale jeszcze nie noc. To taka pora, gdzie naturalnie zwalniamy a przez otwarte okno dolatuje nas z ogrodu woń kwiatów nocy, które otwierają swe kielichy. Lub z Belle Epoque. Ze zmysłową kobietą czekająca na schadzkę z kochankiem. Gdzieś obok, Tolouse-Lautrec popija absynt i szkicuje ją śmialymi pociagnięciami ołówka. Żadnych zasad, zmysły biorą górę nad rozsądkiem. Tej nocy wszystkie one legną w gruzach pokonane przez namiętność i szaleństwo oddania. Cały ten świat wart jest tej jednej, jedynej chwili szaleństwa i zapamiętania w upojeniu. Zapach ma ogon. Stanowczo zwraca uwagę na osobę, która go nosi. Jest niesamowicie ogoniasty- wystarczy jeden psik z atomizera. I trwały- nawet w wersji EDT trwa do kilku godzin a na sukience panoszy się jeszcze następnego dnia. Gaśnie spokojnie i lagodnie. Dlaczego to nie moja opowieść? Być może dlatego własnie, że to opowieść o zmysłowości a to jest coś, czym nie chciałabym się dzielić z postronnymi. Tylko z tym jednym, wyjątkowym i wybranym mężczyzną. Być może dlatego, że to zapach kobiety, bardzo pewnej siebie, która z własnej kobiecości potrafi uczynić potężny oręż i jedwabną nicią spętać wolę i zmysły każdego męzczyzny na jej drodze? Być może dlatego, że jeszcze nie dorosłam i nie dojrzałam do Baśni z Tysiąca i Jednej Nocy? Sama nie wiem. Pomyślę o tym w Błękitnej Godzinie. Używam tego produktu od: Trzy dni- testowe psiki Ilość zużytych opakowań: flakon 93 ml

Cóż za śliczność, absolutnie piękny puder najelegantszej damy zmieszany z czymś drewnianym, trochę zahaczającym o Mitsouko, ale bez jej fizjologicznych, odrzucających nut). Zwłaszcza początek to magia, mocne odurzenie tym co najpiękniejsze w naszych niekoniecznie przecież prawdziwych wizjach na temat życia w poprzednich epokach. Ten zapach to klasa, otulenie, spokój, bardzo dużo spokoju, delektowanie się nostalgią i snucie marzeń o idealnym świecie. Gdybym nie miała teraz Samsary, którą traktuję jako zapach wieczorowo-wyjściowo-tuląco-uspokajający, zakupiłabym L\'Heure Bleue (choć nie jest nutami podobny do Samsary, za to ogólną wymową, charakterem - jak najbardziej). Najpiękniejsze pudrowe retro. Nie trzeba się tu bać jakichś nie zawsze miłych starodawnych elementów w perfumach typu szafy z kulkami na mole, pot, akcenty zwierzęce. (Choć trochę niepokojące jest to rozdarte drewno pod pudrem - wyczułam coś takiego...) Pachnie drogo, z klasą i tak bardzo przytulnie. Szkoda, że nie poznałam starszych wersji. Używam tego produktu od: kilku miesięcy Ilość zużytych opakowań: niestety tylko mała próbka :(

Zapach jest przyjemnie ciepły, elegancki i bardzo kobiecy. Moim zdaniem pasuje do kobiet pewnych siebie. Bardzo długo utrzymuje się na skórze, gdyby nie cena z chęcią kupiłabym cały flakon... Używam tego produktu od: 2 m-cy Ilość zużytych opakowań: próbka 5ml

Co było pierwsze - kura czy jajko? Chanel No. 5 czy Guerlain L\'Heure Bleue. Tu akurat sprawa sprawdzalna. GLHB! Jakież one do siebie podobne! Może zbyt mało się wwąchałam, nie zauważyłam niuansów. Klasyk.pl Bogactwo, piekno, ach...:) Monumentalny flakon. Dobrze, że go choć trochę mam:) Mój Mercedes Type 400.

Deski pokladowe pirackiego statku, wysmagane wichrem, przesiakniete slona woda, przepalone sloncem. Mloda dama porwana przez piratow stoi na pokladzie w dlugiej, bialej sukni i z biala parasolka. To wszystko przewrotnie sprawia, ze L\\\'Heure Bleue pachnie slodkawo i lekko pudrowo. L\\\'Heure Bleue to klasyk ponadczasowy, fajnie spokrewniony z Shalimarem (pamietam, ze Shalimar tez kojarzyl mi sie piracko ;P). Nie wiem, czy kupie, ale... no, dobra, pewnie kupie, tak ;-)).

Klasykę doceniam, opiniami na KWC się kieruję. LHeure Blue bywa dostępny na stoiskach Guerlain i tak oto zawędrowałam w kierunku testów...Zapach jest bardzo wiekowy i to czuć. Wszystkie nuty zapachowe na mnie przekształcają się w zapach wkładu do długopisu, atramentu. W dalszym rozwoju uwidacznia się pomarańcza, nieco w typie Pradowego pomarańczowego Infusion. Troszeczkę pudru (chyba jedyne, co tutaj mi się podoba). Raczej nie... Używam tego produktu od:kiedyś + dzisiaj Ilość zużytych opakowań:testy

Puder zarazem słodki, chociaż nie powiedziałabym że kwiatowy, chłodny, mroźny, czysty w sposób pudrowy. Zapach z dystansem do świata, zapach z innej epoki. I niestety niekoniecznie dla mnie, nie dlatego że to zapach sprzed wielu lat, a tylko dlatego ze nie przepadam za pudrowymi zapachami. Doceniam, bo ma coś w sobie, wyczuwam oprócz pudru, bergamotkę, i dalej to tylko mroźne, chłodne, czyste nuty. Całe szczęście tuberoza i kwiat pomarańczy tutaj nie męczą. Flakon ładny, trwałość ok 3 godziny na mnie. Szczegółowa ocena: Zapach 2* Flakon 4* Trwałość 3*Używam tego produktu od: kilka testów z próbki Ilość zużytych opakowań: lana, robiona próbka

Niebieską godzinę Guerlain odkryłam w biografii ikony lat 60.- Brigitte Bardot. Postanowiłam wypróbować ten zapach, gdy tylko będę miała okazję. Pierwsze wrażenie nie było zbyt dobre. Jako dość młoda osoba, pomimo mojej wielkiej pasji do klasyki i minionych wyznaczników mody, uznałam zapach za zbyt duszący, dojrzały- po prostu nieodpowiedni dla młodej dziewczyny. Jednak po kilku godzinach, gdy LHeure Bleue miało okazję się rozwinąć zostałam opętana, zaklęta i ogarnięta przez ten zapach do samej głębi. Piękny, ciepły i nieprzyzwoicie kobiecy. Takie były moje drugie wrażenia. Flakon mimo swojej prostoty, jest elegancki, moim zdaniem bardziej wyszukany od innych. Gdy po raz pierwszy użyłam tych perfum wychodząc do miasta, już nie podkradając z perfumerii, czułam się sama ze sobą bardzo dobrze, pewnie i romantycznie. Wykreowany w 1912 roku jest ponadczasowy, niezykle aksamitny i wibrujący. Dla mnie w pełni kobiecy, pozostanie zapachem letnich nocy. Nadaje się idealnie na dzień i co mnie zaskoczyło w ciepłe dni. Perfumy o tak bogatej woni, zwykle są odpowiednie w chłodne dni. Używałam jak na razie tylko w lecie, ale na pewno nie odstawię, gdy temperatura spadnie- (przywołująca wspomnienia moc zapachów ;)). A najzabawniejsze jest to, że zjawiska niebieskiej godziny w naturze niecierpię. Jej zapach? Pokochłam.Używam tego produktu od:2 tygodni Ilość zużytych opakowań:cały flakon przede mną(:

Ja nie wiem co napisać, po prostu mnie wcięło, zmieliło i wypluło z pustą głową... L*Heure Bleue poznałam dosyć późno jak na osobę lubującą się w zapachach (i w ogóle wszystkim) spod szyldu retro. Ale jak już poznałam to w końcu dowiedziałam się kto dzierży berło pierwszeństwa perfumiarskiej krainy. Mogłabym napisać takie słowa-podszyte banałem iż L*H B to klasa, szyk i elegancja sama w sobie - nieprzemijająca. Pokuszę się jednak na bardziej osobistą podróż. To zapach nieziemskiego Paryża z początków wieku (XX), zapach niepowtarzalnego charme*u paryskich dam - cór rewolucji, konwenansu, romansów, oper, spacerów z parasolką po nieocienionym aleją drzew St. Germaine de Pres, pudru, różu i pieprzyków, wciętych do obłędu talii. Mój nadgarstek, pachnący L*H B, pozwala, nie, nie pozwala - faktycznie przenosi w jakieś nierealne, zapruszone nostalgią i wyobrażeniami mityczne okolice Notre Dame, Marais, Montmartre, parku Palais Royal. Pocztówki w kolorze sepii kupione za parę groszy od nadsekwańskich bukienistów, ukochana proza Colette, zapach kołyszący się nad tą metropolią, będący mieszaniną obłoczków unoszących się nad kosmopolityczną gmatwaniną, wiatru przelatującego nad Sekwaną i wpadającego w uścisk wąskich uliczek Marais. Skrzydła do tego świata mam tutaj, na swojej ręce.Używam tego produktu od: kwiecień 2009 Ilość zużytych opakowań: próbka, musi być flaszka

Mam słabość do zapachów ponadczasowych i szarej godziny - chwili zatrzymanej w czasie, gdy dzień już minął, ale noc jeszcze nie nadeszła, pozostawiając usypiający świat we władaniu półcieni. LHeure Bleue doskonale oddaje ten nastrój: niezależnie od nut wyszczególnionych w opisie, budzi skojarzenia z kwiatami, które najintensywniej pachną o zmierzchu - maciejką, tytoniem ozdobnym, petunią i heliotropem. Wersja edp jest łagodniejsza, głębsza, bardziej rozwibrowana i balsamiczna. Edt - minimalnie ostrzejsza i lżejsza, wyczuwa się w niej nieco więcej bergamotki, poszczególne nuty są łatwiej rozpoznawalne. Oba warianty trwają na mnie do 6-8 godzin. Zapach raczej obliczony na medytacyjne zagłębienie się we własnych myślach, niż uwodzenie. Kojący, aksamitny, łagodny. Aczkolwiek męzczyźni wrażliwi na ten rodzaj kobiecości, reagują na niego bardzo intensywnie. Przypomina się "Sweeney Todd" i pełen tęsknoty pean na cześć pięknych kobiet, gaszących wieczorne świece, czeszących włosy przed lustrem... Marzę o ekstrakcie. To podobno dopiero jest czysta poezja :) Używam tego produktu od: pół roku Ilość zużytych opakowań: próbki edp, 50 ml edt

Dlugo chodzilam testowac ten zapach do drogerii, jedynej w której był dostępny. Niełatwo go spotkać, na Allegro nie występuje, ale to bardzo dobrze. Jest to zapach wyjątkowy, powiedziałabym Klasyk WszechCzasów. Jest dla mnie esencją Paryża i paryskiej elegancji. Kojarzy mi się z pięknym wiosennym dniem, paryską ulicą, kiedy widzę siebie siedzącą w kafejce przy pysznym cappuccino, ubrana z klasyczną, ponadczasową elegancją. To moje marzenie :) narazie nieosiągalne (mówię o tej elegancji :). To zapach ponadczasowy, subtelny ale mówiący dużo o osobowości osoby go noszącej. Pomaga mi w pracy, dodaje klasy i pewności siebie. Zapach do kochania na zabój + przepiękna buteleczka. Polecam jeżeli chcesz się poczuć wyjątkowo i wyróżnić z tłumu... Używam tego produktu od: tydzien Ilość zużytych opakowań: w trakcie 50 ml EDT

LHeure Bleue zawsze było w czołówce zapachów na mojej liście "must try".Po przetestowaniu jestem jednak ciut,odrobinkę rozczarowana-tak się niestety zdarza,gdy oczekiwania są zbyt duże. Zaczyna się podobnie jak Chamade(testowałam te zapachy jeden po drugim,więc pewne podobieństwa mi się narzucają)mocnym uderzeniem szypru,nie czystego a osłodzonego sporą dawką kwiatów,anyżku nie wyczuwam. Szypr długo mości się na skórze i przez długi czas gra właściwie główną rolę-czasami przycicha,innym razem daje po nosie nieco fizjologiczną nutą.Po dość długim czasie kwiaty,które cały czas są gdzieś w tle zaczynają nabierać mocy i pojawia się spora dawka pudru-tę fazę lubię najbadziej. Potem zapach zmierza w kierunku typowej Guerlainowskiej bazy-czyli sporo ciężkiej,wymieszanej ze skórą wanilii.W przypadku LHeure...jest ona nieco migdałowa-to pewnie zasługa obecnego w nutach heliotropu. To naprawdę piękny zapach-klasycznie piękny-ma typową dla WIELKICH perfum złożoność,zmienność,głębię.Więc skąd ale...? LHeure Bleue-Niebieska Godzina,godzina zmierzchu,czas kiedy ognista kula znika za horyzontem,kwiaty powoli zamykają swe kielichy,wcześniej wytrzężając wszystkie siły,by oddać światu ostatni swój oddech,a wszelkie żyjące stworzenia ogarnia niewytłumaczalna nostalgia. Taka nazwa zobowiązuje-sądząc po niej i recenzjach te perfumy miały mieć w sobie całą melancholię ostatnich chwil kończącego się dnia,miały emanować smutkiem,uosabiać z jednej strony ciepło ostatnich promieni słońca,a z drugiej chłód i rosę nadchodzącego zmierzchu. Ja tego w tym zapachu nie czuję-będę go nosić z wielką przyjemnością,bo pięknie się na mnie układa,ale nie dane mi było dostąpić magii tych perfum.Żałuję.. Używam tego produktu od:kilku dni Ilość zużytych opakowań:w ctrakcie 8 ml(ekstrakt)

Po skropieniu się LHeure Bleue przenoszę się na wielkie skaliste pustkowie dokąd nie docierają promienie słońca. Ani to zmierzch, ani noc - tu jest tak zawsze. W górze granatowe sklepienie i parę maleńkich gwiazdek wysyłających świetlne wiązki pachnące ciepłym anyżem. Paręnaście minut potem skały zaczynają ożywać - dymić ciężką zalegającą szczelinach ciemną żywicą. Mimo uczucia, że jestem na jakieś innej planecie i widoku pustej, ogromnej przestrzeni, robi mi się swojsko - dymiąca żywica zaczyna pachnieć jak...plastelina wymieszana z płatkami najpiękniejszych okazów nieziemskiego rosarium. Ciemnoniebieskie, chłodne, zamglone, otaczające mnie powietrze (?)przesycone wonią anyżku, róż, plasteliny drży, wibruje. .... LHeure Bleue emocjonalnością i maestrią przewyższają znane mi współczesne niszowce. To wielki zapach. Niezwykle tajemniczy, jakby przymglony, bardzo przestrzenny. Bardzo szlachetny. Nie z tej Ziemi. Już byłam o krok do pozbycia się połowy flaszki, która mi została, ale dziś znów przetestowałam i choćby do samego wąchania zostawiłam. Nie wolno pozbywać się wielkich zapachów, a tym bardziej niszy nad niszami ( dla przypomnienia - LHeure Bleue powstały w 1912) Używam tego produktu od: kiedyś i ostatnio Ilość zużytych opakowań: z 50 ml

Trudno uwierzyć, że ten zapach już od tylu lat jest na rynku.Owszem-czuć w nim nutkę retro,ale nie jest ona aż tak wyraźna.Raczej tylko dodaje mu uroku.W L`Heure Bleue czuć echa Mitsouko, jednak nie jest on tak fizjologiczny i cielesny jak tamten.Wyraźnie wyczuwam anyżek w pierwszej nucie, a potem moja ukochaną tuberozę.Nie jest ona jednak tak omdlewająco słodka. Perfumy te wibrują od delikatnej słodyczy białych kwiatów do chłodu wieczornej pory, od której wzięły swoją nazwę.Ich twórca potrafił zakląć w zapach to co teoretycznie nie powinno być w niego zaklęte-czyli zmierzch.Czuć wyraźnie pierwsze chłodne powiewy nocy na zmianę z ostatnimi dusznymi uderzeniami dziennego ciepła wydobytymi powiewem wiatru z traw.Wąchając to dzieło wyraźnie czuję zapach wieczornej rosy.Cudownie stapia się ze skórą.Czasem wydaje mi się,że już go na niej nie ma, aż nagle czuję jego słodko-chłodne uderzenie.Na pewno jest bardzo trwały.Flakonik przecudowny Używam tego produktu od:niedawna Ilość zużytych opakowań: miniaturka 5 ml

Nie znam zapachu który tak jak Lheure bleu oddawałby charakterystyczny zapach zmierzchu. Szyprowa ostrość chłodnego,wieczornego powietrza i upajający zapach kwiatów pięknie się przenikają,rozwijają,pulsują.Do całości dochodzą jeszcze anyżek i heliotrop które sprawiają że zapach nabiera takiej typowej staromodnej ale uroczej nuty. Mi kojarzy się z secesyjnymi pięknościami z rycin Muchy i Paryżem okresu Belle Epoque.To zapach zmierzchu który niespodziewanie osiadł w kafejce by napić się absyntu;) i zdecydowanie mój ulubiony zapach na wieczór.Mimo prawie setki na karku nic nie stracił ze swojej aktualności i czaru.Piękny i oryginalny klasyk.Mój KWC;)!Używam tego produktu od:kilku miesięcy Ilość zużytych opakowań:traktowana z nabożeństwem miniaturka;)ale chcę więcej...;)