Lorenzo Villoresi Musk EDT 

Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że piżmo w tej kompozycji nie jest dla Lorenzo Villoresiego niczym więcej niż tylko pretekstem, punktem wyjścia do wielowątkowej kompozycji, czy raczej... punktem kulminacji! Ale od początku - najpierw głos zabiera Róża, offowy narrator całej opowieści, z pochodzenia Bułgarka, po słowiańsku melancholijna, o obfitych kształtach z obrazów Botero, spowitych w mięsisty aksamit w kolorze głębokiej czerwieni... Przynosi namiętne wspomnienia gorących nocy na plażach Morza Czarnego, pachnących pokuszeniem i grzesznym kardamonem. W dialog włącza się czarnobrewy Monsieur Galbanum w chyba najbardziej uwodzicielskiej postaci, jaką znam - ciemny, smagły, otulony dyskretną wonią dymu z eleganckiej fajki. Atmosfera zagąszcza się, a zapach - wysładza. Historia ciągnie się nieskończenie, raz dymniej, raz różaniej, w tle rysuje się także drugoplanowa postać tej trzeciej, Panny Geranium... Po wielu perypetiach jednak Róża z Czarnym spędzają miesiąc miodowy w Toskanii, zajadając się na śniadanie lukrowanymi rogalikami z różaną konfiturą, którą Róża nadziewa swój brzuszek niczym w konstrukcji szkatułkowej. Za oknem kwitną drzewka pomarańczowe, w chórkach z bergamotką i innym kwieciem, którego nazw nie pomnę. Może to właściwie działo się jednak w Grecji? Na napisach końcowych leci super melodia Drzewa Różanego w duecie z Sandałowcem, ale przyznam, że zgubiłam nieco wątek w tej spiętrzonej, międzynarodowej intrydze... i przedzierać się ponownie przez ckliwą różaność dla tych ostatnich akordów? Dla mnie wyczyn nie do powtórzenia. Niemniej jednak, zapach bardzo złożony, skomponowany z wielką wirtuozerią, pięknie ukazujący kolejne nuty. Dla różanych amatorów. Używam tego produktu od: miesiąca Ilość zużytych opakowań: testy