Montale Paris Black Aoud EDP 

Dobrze, że nie zawariowałam i nie kupiłam w ciemno za 300zł, a miałam ochotę po pozytywnych recenzjach...Zamówiłam 4,5ml odlewkę. Lubię oud, nie boję się go, nie jest mi straszny... Bałam się trochę tego piżma w składzie i w sumie słusznie... Sam zapach otwiera się ostro, szpitalnie, trochę cytrusowo. Gdzieś tam majaczy oud, ale wg mnie i tak jest go za mało, dalej róża, ale podbita piżmem, który strasznie mnie tu męczy i psuje cały odbiór zapachu, bo zmierza w kierunku mydełka różanego. Dla mnie zero mroku, Draculi itp. Ogólnie zapach bardzo podobny do Oud Oriental Dupont\'a, ale tamten ładniejszy, pozbawiony piżma, przez co bardziej mroczny, bez mydełka. Nie mówię, że jest brzydki, to ciekawy zapach, ale nie znoszę jak coś mi się mydli na skórze. Zaoszczędziłam 300zł :) Używam tego produktu od: kilku dni Ilość zużytych opakowań: 4,5ml odlewka

Nie bede rozbierac tego cuda na skladniki,nie smiem nawet. Szukalam idealnych perfum wiele lat. Dzis zaluje kazdej wydanej zlotowki,chetnie pozbylbym sie moich wszystkich perfum za montale.... Dymne,oryginalne,eleganckie z klasa,tajemnicze,mocne acz subtelne,przestrzenne. Jestem w szoku wciaz. Używam tego produktu od: testuje Ilość zużytych opakowań: pierwsze

Gdybym nie testowała wcześniej Black Aoud po przeczytaniu poniższych recenzji stanęłabym na rzęsach by zdobyć próbkę. Świątynia Wisznu, mariaż róży z agarem, aksamitna czerń, palone drewno, Indie, zmysłowość i tajemnica- cóż to muszą być za perfumy! Ale ja znam Black Aoud- i uwierzyć nie mogę, że mowa o tym samym zapachu. Na mnie i dla mnie bowiem Black Aoud jest bardzo wyrafinowany, co do tego zgadzam się z przedmówcami- tyle, że dla mnie to wyrafinowana tortura. Black Aoud na mojej skórze otwiera się typowym dla agaru aromatem rodem z gabinetu dentystycznego podrasowanym jasnymi, świeżo przełamanymi listkami geranium. Jest antyseptycznie, ostro, środki dezynfekujące wżerają się w śluzówkę nosa. Gdybym miała dobrać barwną reprezentację dla tego otwarcia byłaby to bezlitosna, szpitalna biel. Ale trwa ona tylko chwilę bo do zapachu szybko wsącza się mrok. Wsącza się i gęstnieje, kłębi się i smuży, wiruje i kołuje aż przybierze kształt róży. I to nie byle jakiej - to kwiat, który nigdy nie widział słońca, kwiat o płatkach tak głęboko czerwonych, że aż czarnych, kwiat pachnący intensywnie, gęsto, odurzająco, lepko, oleiście. A na dziwną tą ciemną różę ktoś leje cieniutkim strumyczkiem gęsty, czarny i ciężki olejek agarowy. Aoud w tym wcieleniu nie ujawnia podejrzanych proweniencji z benzyną ani z gabinetem stomatologicznym. Jest zwierzęcy, matowy, ciężki, statyczny. Róża, w końcu całkiem już oudem zalana, odcięta od powietrza zaczyna się z wolna w tym wonnym w oleju rozpuszczać. Płatki brązowieją i poczynają gnić wydzielając słodkawy, przywierający do podniebienia aromat a cały zapach jest już tak gęsty że można wręcz kroić go nożem. Nie traci jednak nic ze swojej oleistości a ja w Black Aoud strojna mam wrażenie, że ktoś przez nos sączy mi do gardła i płuc olej, kropla po kropli. To uczucie zupełnie inne od duszenia czy dławienia, tłustość wypełnia mi powoli płuca, coraz trudniej mi oddychać, zaczerpnięcie każdego wdechu jest walką i ciężarem z agarową mocą. Ciało się buntuje, głowa zaczyna boleć, noszenie zapachu przypomina chińską torturę wody, tyle że wodę zastąpiono olejem a kapie on nie na ciało a wprost do nosa, gardła i krtani. Chyba żaden zapach nie zmęczył mnie tak jak Black Aoud. I choć nie mogę odmówić mu oryginalności, mocy, jakości i kompozycyjnej dyscypliny ocena po porostu nie może być wyższa. Trwałość doskonała. Flakon upiorny. Używam tego produktu od: nie używam Ilość zużytych opakowań: odrobina z odlewki, reszta poleciałą w świat

Pryznaję, że daję się złapać na zainteresowanie wszystkim, co ma "Black" w nazwie oraz na sugestywne opisy na blogach ;) Dlatego też musiałam przetestować ten zapach, chociaż nigdy nie przepadałam za różą w perfumach. Black Aoud jest piękny. I mroczny. Niczym wampirza czarna peleryna, podszyta od spodu krwistoczerwonym materiałem. Po drzewnym otwarciu zakwita na skórze róża. Ciemnoczerwona, mięsista, narkotycznie upajająca. Róża ekspansywna, zaborcza, tłumiąca ciemną, drzewno-oleistą bazę. Róża i... mandarynka, która psuje mi nieco odbiór zapachu. Nie lubię pachnieć cytrusami. Dopiero po jakiś 2-3 godzinach róża ustępuje nieco miejsca zapachom drewna i paczuli, ale wciąż nad nimi dominuje. Może uległam sugestiom opisów, a może to moje uwielbienie gotyku i mroku sprawiło, że perfumy skojarzyły mi się z Morticią Addams - w czerwonej szmince, długiej czarnej sukni, z różą w dłoni... Trwałość świetna, co najmniej z 6-8 godzin. Buteleczka jak dezodorant, urodą nie grzeszy. Dobrze, że chociaż jest w moim ulubionym kolorze. Cena bardzo zachęcająca. Używam tego produktu od: testy Ilość zużytych opakowań: próbka

Ten zapach to potęga. Nie ma w nim zbędnego wdzięczenia się do odbiorcy, nie ma finezji, nieśmiałego prologu. To wszystko niepotrzebne, nie tym razem. Black Aoud na dzień dobry wali pięścią między oczy, obwieszcza "oto jestem!", nic sobie nie robiąc z naszego bezbrzeżnego zdziwienia. Jest niczym Dżinn, którego uwolniliśmy z butelki, nie wiedząc tak naprawdę, z kim mamy do czynienia, ale przeczuwając jednocześnie, że stykamy się z czymś nieziemskim i absolutnie wyjątkowym, z czymś z pogranicza jawy i snu, sacrum i profanum. Otwarcie tej kompozycji potrafi napędzić strachu, zaiste. Jest jak zanurzenie nosa w popiele ogniska, w którym jeszcze przed chwilą skwierczały czarne bryłki asfaltu, ale które ktoś, z rozpędu i nie mając wody w zasięgu ręki, ugasił wiadrem lizolu. Jest dymnie, smoliście, gorzko i nad wyraz aseptycznie. To mniej więcej ten klimat, tak to sobie wyobrażam w moim "olfaktorycznym imaginarium". Należy być jednak cierpliwym. Cierpliwość to cnota, i ja w to wierzę. Oto za minut parę zapach przeistacza się, osiadłszy na skórze zaczyna drgać, wibrować, unosić się i opadać. "Z dołu do góry, z góry na dół, z ciemności w słońce, z ciszy w krzyk..." . Do głosu dochodzi bowiem róża i agarowiec. Niech Was jednak nie zmyli obecność tego, banalnego jakby nie było, kwiatu w nutach serca. Róża w BA jest narkotyczna, nabrzmiała lepkim nektarem i kolorem, który z nadmiaru nasycenia karminem wpada gdzieniegdzie w czerń, a pachnie tak odurzająco, że można się do reszty zatracić. To ogród różany w którymś z miast Kerali. Jest duszna noc, powietrze lepkie i nieruchome. Do naszych nozdrzy dolatuje zapach kadzidła z pobliskiej świątyni Wisznu. To agarowiec, który porzuciwszy swą cielesną powłokę, dostąpił stanu nirvany. Teraz jest srebrną smugą dymu, zmierzającą w niebyt. Zanim się jednak ostatecznie rozpłynie w mroku tropikalnej nocy, tnie niczym ostrze różane opary, w których gęstwinie stoimy. To mariaż doskonały. Róża nie pozwala bowiem, by agarowiec odkrył w całości swe szpitalno-dentystyczne oblicze (jak to się wydarzyło w przypadku Amber & Spices Montale chociażby), on z kolei pilnuje, by nie stała się banalnym kwieciem, jakie znamy z szeregu flakonów zapełniających perfumeryjne półki. Atmosfera jest mroczna i nasycona seksualnością jednocześnie. Z tych dwojga, to on jest tu stroną aktywną. Podczas gdy róża leży, aoud iskrzy się tysiącami srebrzystych drzazg, które, przy łapczywym zaciągnięciu się zapachem, wbijają się w nozdrza niczym mentol, lub też kamfora (przynajmniej ja to tak odczuwam). Nuta serca wciąż jeszcze trwa. Trwać będzie długo, albowiem perfumy te mają MOC. Trwałość i projekcja zapachu są absolutnie doskonałe, gdybyż to inni perfumiarze brali przykład z Montale! Nas tymczasem zmorzyła już senność... Idziemy w kierunku świątyni, by odpocząć na jej kamiennych schodach. Wygrzane słonecznymi promieniami upalnego dnia, nieustannie promieniują ciepłem wprost w objęcia nocy, zapraszają nas, by tu jeszcze choć chwile pozostać. Jest tutaj też paczula. Paczula zazdrości róży, że to właśnie ją wybrał sobie aoud. Z tej oto wściekłości i rozgoryczenia, nie mogąc tak naprawdę nic zrobić, stoi sobie tylko z boku i próbuje pachnieć najmocniej, jak tylko potrafi. Żeby im tylko przeszkodzić! Żeby popsuć te ich nieprzyzwoite umizgi... Paczula niewiele jednak może. Fakt, czuć ją gdzieś w mrocznych zakamarkach BA, dała jednak za wygraną już wtedy, nim pierwsze krople zapachu upadły na moja skórę. Jest sobie i tyle, ot naburmuszony statysta. Baza BA przypomina mi połączenie różanego drewna, sandałowca i piżma. Róża zwinęła swe płatki, niepokorny dym z agarowca uleciał gdzieś w czasoprzestrzeń. Na skórze pozostał jednak ślad minionej nocy, czegoś tajemnego i nieodgadnionego, czego nigdy wcześniej nie dane nam było poznać, a czego zasmakowawszy, już zawsze będziemy za tym, mniej lub bardziej świadomie, tęsknić. Nad Keralą właśnie wschodzi Słońce... PS. Za przerost formy nad treścią przepraszam, ale nie mogłem się po prostu powstrzymać ;) Używam tego produktu od: 3. miesięcy Ilość zużytych opakowań: sampler, niestety...

Na mnie ta przedziwna kompozycja działa odpychająco i przyciągająco za razem. Nie przepadam za dominacją róży w zapachach, a ta róża jest wyjątkowo ciężka, mokra, przekwitająca już i na mojej skórze niemal od samego początku wybija sie na plan pierwszy zasnuwając cieniem swojego nabrzmiałego wilgocią i początkiem rozkładu kielicha pozostałe nuty zapachowe. A na pewno wygrywa z nutami drzewnymi, jednakże – mimo to - doskonale wyczuwalnymi. Ten czarny oud jest prawdziwie czarny, nadpalony, lekko już zwęglony, smutna to woń. W odbiorze ta mieszanka może być postrzegana rzeczywiście jako coś bardzo poważnego, jednoznacznie władczego, surowego. Ja nie mogę oprzeć się wrażeniu (a do zapachu podchodziłam naprawdę już wielokrotnie), że całość tchnie metalową puszką! Przed oczami wyobraźni ukazuje mi się pucha - taka po piwie, w której leży zakonserwowany kawałek podpalonego kijaszka, z którego nie wiedzieć dlaczego wyrosła sobie dziwna, zdeformowana, nie widząca nigdy światła dziennego róża. Jakich chłopak podnosi tę puszkę, otwiera ją i nie znajduje w środku nic poza osmolonym drzewem przegniłym kwiatem (a miał nadzieję na złoty napój), więc rzuca ją na tyły bloku i po prostu obsikuje. No właśnie: tu niepokoi mnie jeszcze ten dobrze przecież znany zapach gaszonego cieczą z wysokim stężeniem NH3 ogniska. Z tym, że nie ma tu liści, świeżej gleby, jest za to delikatny dymny oudowy powiew, wciąż jednak zdominowany przez różę (która nijak ma się dla mnie do tej naturalnej czynności fizjologicznej). Wydawać by się mogło, że przytoczone skojarzenia skreślają Black Aoud i każą mi go oceniać negatywnie – nie do końca, ten nieodparcie metaliczny związek róży z mrocznym drewnem ma w sobie coś niesamowitego, wciągającego, troszeczkę patetycznego, sprawia, że są dni, kiedy chcę tak pachnieć: mam ochotę wtedy być sama, najczęściej dlatego, że coś nie poszło tak jak bym tego chciałam i nadchodzi czas małego życiowego remanentu. Wtedy jakoś tak dobrze jest mi z Black Aoud... Wtedy mam ochotę spalić coś niepotrzebnego już w ognisku... Używam tego produktu od: pół roku - testy Ilość zużytych opakowań: dekant: 10 ml

Wspaniała kompozycja! Po rozpyleniu czuję oud, bergamotkę i geranium, specyficzną zielono-cytrusowo-cierpką nutkę, w miarę rozwoju wszelka cytrusowość zanika, w jej miejsce coraz wyraźniej i wyraźniej rozbrzmiewa nuta róży. Róży idealnej, ciemnoczerwonej, pachnącej, o miękkich, aksamitnych płatkach :love: Po kilku godzinach do róży dołącza piżmo, czyniąc zapach jeszcze bardziej zmysłowym. Oud w tym zapachu gra tylko rolę tła, nie czuję go dużo, tylko podbija zmysłowość, wrażenie niezwykłości, zdecydowanie orientalny rys. Cos przepięknego, a zarazem eleganckiego i wyważonego. Wbrew pozorom zapach bardzo ludziowy i pozytywnie odbierany przez otoczenie, przyjaciółka się zachwyciła (wielbicielka L de Lolita Lempicka i Dior Eau Svelte :D ) i nawet poprosiła o próbkę, a dodam, że była bardzo skacowaną osobą tego dnia :cojest: I nawet w takich okolicznościach przyrody Black Aoud zachwycił. Trwałość rewelacyjna, moc niesamowita, używać z umiarem :) Używam tego produktu od: kilku dni Ilość zużytych opakowań: odlewka od pewnej kochanej osoby :)

Black Aoud ma tak niezwykłe recenzje,że musiałam go poznać-tym bardziej,że lubię nutę aoud.I jestem w lekkim szoku,bo jak to często u mnie bywa,zupełnie czego innego się spodziewałam-na pewno czegoś o wiele bardziej charakternego niż to co czekało na mnie w czarnej,blaszanej buteleczce. W polskich recenjach Black Aoud jawi się jako ponury,gotycki zapach-wampiry,krypty,kopulujące demony w piekle(???).Na fragrantice,basenotes recenzenci piszą raczej o tym,jak niezwykle seksowny jest to zapach.Nic z tego na mojej skórze się nie pojawiło-ani wampiry,ani seks,powiedziałabym raczej,że poza ostrym początkiem ten zapach jest dość bezpieczny do noszenia. Początek rzeczywiście moze nieco zaszokować-ostra woń spirytusu i czegoś pomiędzy gumą a skórą,brr.Ale bardzo szybko zapach się uspokaja,pojawia się krwista,wytrawna róża,w tle intensywny aoud.Potem pojawia się nuta,która kojarzy mi się cytrynowym środkiem czyszczącym.Momentami w tle pojawia się też cybet,kojarzący się ze świeżym potem. Zapach powoli cichnie-jest dość trwały,choć niezbyt intensywny.Na koniec pozostaje na skórze róża w objęciach aoud i odrobina cytrusów(chyba tylko ja je czuję;)). Ogólnie Black Aoud mi się podoba-ale jakoś nie wywołał we mnie ani pełnej respektu traumy,ani zachwytu.Mogłabym go nosić,ale wolę jednak Night Aoud Micallefa,według mnie jest bardziej interesujący. Używam tego produktu od:testy Ilość zużytych opakowań:

Po przeczytaniu recenzji na blogu Sabbath wręcz skręcało mnie z ciekawości, jak twórcom pod szyldem Montale udał się romans róży i drzewa agarowego. Wcześniej poznałam tylko Rose Aoud M. Micallef, który był bardzo udany, wyważony i bardzo ładnie "noszalny". Zacznijmy może od małego eksperymentu myślowego z muchą ;) Wyobraźcie sobie więc muchę, czystą, żeby żaden zapach ukochanej przez nią kupy nie zaburzył naszego odbioru tych pięknych (a jakże!) perfum. Mucha, taka zwykła, czarna znudzona lataniem pod sufitem przysiadła na buteleczce z aoud, powąchała, podreptała, odurzona aptecznym otwarciem odleciała zostawiając za sobą gęstą smugę agarowego czaru. Początkowo apteczne, gryzące w nos opary zamieniają się w gęsty, ciepły olejek agarowy, brudny, jakby nieoczyszczony z resztek agarowych spróchniałych konarów... w tym momencie cwana mucha znalazła kominek, ten mały domek w którym zapalona poniżej świeczka rozgrzewa olejek różany. Aromatyczna róża przyciągnęła muchę ciepłem i miękkością swoich płatków, o dziwo nie jest spożywcza, nie jest słodka. Ciekawska mucha przysiadła na brzegu kominka ogrzewając się w oparach różanego olejku, którego kropelki zmieszały się na jej małych nóżkach z olejkiem agarowym. Niesamowita mieszanka, ciepła, wręcz duszna, gęsta jak smoła. Piękna, aksamitna róża przeplatająca się z nieokrzesanym, nieco brutalnym agarem w namiętnym akcie fizycznym, pełnym pasji i pożądania, falując i wibrując, przeplatając się nawzajem, walcząc o dominację w walce równej i zaciętej. Później olejek drzewa agarowego schodzi na drugi plan... Nie tracąc jednak nic ze swojej przaśności, staje się miękkim tłem pozwalającym róży zawładnąć obrazem, roztoczyć swe wdzięki i... zakwitnąć. Z czasem zapach słabnie, jakby róża powoli zasypiała, stygła wtulona w swego agarowego kochanka, jej oddech staje się coraz bardziej miarowy, ciało odprężało się stygło po sypialnianych wojażach. Perfumy bardzo trwałe, na mnie agar bardzo długo nie ustępuje róży, natomiast na suchej skórze mojej matki róża zaczyna dominować bardzo wcześnie, tuż po aptecznym otwarciu. Co ciekawe, nawet apteczne otwarcie jest ciepłe, zapach cały czas jest ciepły lub gorący, w przeciwieństwie do Rose Aoud M.Micallef, który jest nieco bardziej stonowany i nieco chłodniejszy. Używam tego produktu od: test Ilość zużytych opakowań: próbka

Otwarcie tej minimalistycznej w gruncie rzeczy kompozycji, z dwójką bohaterów w rolach głównych, przywodzi na myśl bułgarski olejek różany, tyle, że dla odmiany zamknięty w butelce z drewna aoud. Jednak to tylko krótka chwila, więc zawczasu zapomnijcie o rodzinnych wczasach w bułgarskich Złotych Piaskach. Róża Montale proponuje inne rozrywki: obóz przetrwania w Transylwanii albo zabawę w chowanego w ruinach zamku Cachtice, gdzie ponoć ciągle jeszcze straszy duch Elżbiety Bathory... To w jej ogrodzie mogła zakwitnąć ta niepokojąco piękna, ciemnoczerwona róża. Albo w bliskim sąsiedztwie zamku Vlada Palownika. Bo kiedy rozkwita TA róża, słońce chowa się za ciężką kotarą chmur. Ten kwiat, by zaistnieć potrzebuje cienia, a nawet mroku. Kiedy po wyczerpującej walce różanym płatkom uda się w końcu wyswobodzić z żelaznego uścisku aoud, które prezentuje się tu mrocznie i władczo - w całej swojej chorobliwej krasie, następuje złowieszcza symbioza aoud i róży, która z czasem przechodzi w niepodzielne panowanie drapieżnego kwiatu. Pod powiekami rodzi się obraz zapomnianej przez wieki krypty, do której wiodą strome, kamienne schody. Ktoś przewrotnie wysypał na nie niezliczoną ilość ciemnych, aksamitnych kwiatów, które ostatkiem sił łapią wilgotny oddech kamieni. Zbiega po nich piękna, roześmiana dziewczyna, a jej śmiech zdaje się brzmieć jak posępne memento... Jednak biada temu, kto da się zwieść bezbronnej róży. Nie tylko kolce bronią do niej dostępu. Jej płatki też mogą zranić. A nawet zrobić dziurę w sercu. Upiornie piękny i smutny to kwiat. Używam tego produktu od: Ilość zużytych opakowań: testy