Microcrystalline Cellulose właściwości i zastosowanie

Celuloza mikrokrystaliczna – co to jest?

Celuloza mikrokrystaliczna (Microcrystalline Cellulose) to naturalna alternatywa dla szkodliwych dla środowiska granulek polietylenowych stosowanych w peelingach. Ma także dużo innych właściwości, które sprawiają, że jest cennym składnikiem kosmetycznym.

Spis treści:

• Właściwości celulozy mikrokrystalicznej
• Zastosowanie celulozy mikrokrystalicznej
• W jakich kosmetykach można znaleźć celulozę mikrokrystaliczną?
• Peeling z celulozą mikrokrystaliczną – alternatywa dla granulek polietylenowych
• Z jakimi składnikami kosmetyków nie łączyć celulozy mikrokrystalicznej?
• Efekty uboczne stosowania celulozy mikrokrystalicznej
• Celuloza mikrokrystaliczna – czy jest to składnik pochodzenia naturalnego?

Właściwości celulozy mikrokrystalicznej

Celuloza mikrokrystaliczna otrzymywana jest w wyniku częściowej hydrolizy celulozy. Ten organiczny polisacharyd, kojarzony głównie z produkcją papieru, znajduje się w zielonych roślinach, niektórych glonach i pleśniach wodnych. Duża ilość celulozy występuje w powszechnie wykorzystywanych składnikach, takich jak bawełna, len, drewno i suszone konopie. Otrzymuje się ją z włókna drzewnego metodą siarczanową lub natronową, poprzez oddzielenie jej od ligniny.

W przemyśle kosmetycznym stosuje się głównie pochodne tej naturalnej substancji, które otrzymuje się na drodze syntezy chemicznej – na przykład konsystencjotwórcza hydroksyetyloceluloza powstaje w wyniku reakcji celulozy z tlenkiem etylenu.

Celuloza mikrokrystaliczna ma postać drobnego, białego proszku. Zbudowana jest z kryształów o wielkości 20–150 nanometrów, dzięki czemu tworzy żel w połączeniu z roztworem wodnym. Pełni funkcję zagęstnika i nadaje substancjom kosmetycznym odpowiednią teksturę i ułatwia ich rozprowadzanie. Dodawana do kosmetyków zapobiega ich zbryleniu, jest środkiem wypełniającym, który wiąże składniki. Nie rozpuszcza się w wodzie ani etanolu, a jedynie w silnych kwasach.

Zastosowanie celulozy mikrokrystalicznej

Celuloza mikrokrystaliczna jest substancją konsystencjotwórczą. Wykorzystuje się ją nie tylko w kosmetyce, ale także w przemyśle spożywczym czy farmaceutycznym, ponieważ tworzy żele i sprawia, że substancja z łatwością się rozprowadza. Celuloza mikrokrystaliczna działa w kosmetykach jako:

• zagęstnik – nadaje odpowiednią konsystencję kosmetykom,
• wypełniacz – ta właściwość wykorzystywana jest zarówno w produktach do pielęgnacji, jak i do makijażu,
• substancja nadająca puszystość i objętość kosmetykom,
• pochłaniacz wilgoci – dzięki temu przedłuża przydatność wyrobu,
• modyfikator reologii – wpływa na konsystencję produktu oraz jego zdolność do rozprowadzania się na skórze i jakość sensoryczną, a także zapobiega jego zbrylaniu,
• spoiwo i stabilizator emulsji – pomaga połączyć składniki nierozpuszczalne w wodzie z roztworami wodnymi, utrwala konsystencję,
• substancja zmętniająca – zmniejsza przezroczystość produktu, a co za tym idzie, utrudnia dostęp promieniom światła słonecznego.

Poza tym kremy, balsamy lub płyny myjące stworzone z użyciem celulozy mikrokrystalicznej pozostawiają skórę gładką i matową. Pochłaniają pot, sebum i tłuszcz, dzięki czemu pomagają oczyścić pory i pozbyć się z cery niezdrowego efektu błyszczenia.

Drobinki celulozy wykorzystuje się w peelingach mechanicznych – pełnią funkcję wsadu ścierającego. Mechaniczne usunięcie naskórka z użyciem tej naturalnej substancji pozwala uzyskać efekt wygładzonej skóry i ułatwia wchłanianie substancjom odżywczym zawartym w kosmetykach do pielęgnacji.

W jakich kosmetykach można znaleźć celulozę mikrokrystaliczną?

Celuloza mikrokrystaliczna jest składnikiem różnego rodzaju kosmetyków. Można ją znaleźć zarówno w produktach pielęgnacyjnych, jak i w preparatach do codziennej higieny osobistej i makijażu. Występuje w kosmetykach płynnych, emulsyjnych i pudrowych. Nazwę Microcrystalline Cellulose można dostrzec na etykietach:

• pudrów i kosmetyków kolorowych,
• szamponów i odżywek do włosów,
• kremów do twarzy,
• kremów przeciwzmarszczkowych,
• balsamów do opalania,
• maseczek do twarzy,
• peelingów.

Ten roślinny polimer jest składnikiem bezpiecznym i nie ma ograniczenia jego ilości w kosmetykach. Stężenie celulozy mikrokrystalicznej w różnorodnych produktach na świecie waha się między 0.0001% a 57%.

Peeling z celulozą mikrokrystaliczną – alternatywa dla granulek polietylenowych

W wielu peelingach mechanicznych stosuje się kryształki zrobione z polietylenu. Są to cząstki o średnicy nieprzekraczającej 1 mm, co ułatwia im przedostawanie się do środowiska wodnego. System filtracji nie jest w stanie wyłapać tych mikrodrobinek. Polimery zawarte w peelingach (takie jak nylon czy polipropylen) są często nierozpuszczalne w wodzie i charakteryzują się niską biodegradowalnością, dlatego stanowią zagrożenie dla środowiska naturalnego. Alternatywą dla tego składnika peelingów mechanicznych jest celuloza mikrokrystaliczna, która dobrze radzi sobie z usuwaniem martwego naskórka, a na dodatek łatwo rozkłada się w przyrodzie i nie ulega bioakumulacji, co sprawia, że jest substancją ekologiczną.

Z jakimi składnikami kosmetyków nie łączyć celulozy mikrokrystalicznej?

Nie stwierdzono, żeby celuloza mikrokrystaliczna czy też czysta celuloza lub jej pochodne wchodziły w jakiekolwiek niekorzystne interakcje z innymi składnikami kosmetyków.

Efekty uboczne stosowania celulozy mikrokrystalicznej

Celuloza mikrokrystaliczna z reguły nie podrażnia i ma niski potencjał alergizujący. Jest bezpieczna do stosowania na skórze, włosach i błonach śluzowych. Wchłania wilgoć i sebum, czyli radzi sobie z cerą trądzikową i tłustą. Nie zapycha porów, wręcz przeciwnie – oczyszcza je i wygładza skórę.

Celuloza mikrokrystaliczna – czy jest to składnik pochodzenia naturalnego?

Celuloza mikrokrystaliczna to produkt hydrolizy celulozy, która jest substancją występującą naturalnie w świecie roślin. Jest odpowiednia dla wegan, ponieważ nie zawiera składników odzwierzęcych. Nie dość, że jest łatwo biodegradowalna i nie kumuluje się w środowisku naturalnym, to w niektórych przypadkach jest uważana za substancję z recyklingu, jako że może być produktem ubocznym odpadów z przemysłu rolnego, np. upraw bananów, kukurydzy, trzciny cukrowej lub włókien palmy olejowej.